Czytelne w idei założenie sakralne powstało w Głogowie. Język tej najnowszej generacji kościołów, i to najnowszej nie czasem powstania, ale merytorycznym traktowaniem tematu przez autorów, zaczynamy odczytywać w wielu kościołach. Powody jego zastosowania są różne, chociaż wspólnym mianownikiem jest czytelność znaków architektonicznych. W Głogowie kościół Najświętszej Marii Panny Królowej Polski zbudowano dla górników zagłębia miedziowego. Ich rodzice przybyli tu tuż po wojnie ze wsi i małych miasteczek południowo-wschodniej Polski. Oderwanie od ziemi urodzenia spotęgowało negatywny obraz przestrzeni Ziem Zachodnich – obcy im przez architekturę zniszczoną wojną lub ocalałą, ale o niemieckim rodowodzie stylistycznym. Autorzy kościoła dla tych ludzi uznali, iż język sięgający do przeszłości i archetypów architektury sakralnej miejsca ich urodzenia może stać się elementem przywracania im tożsamości, a równocześnie czytelnym i trwałym znakiem polskości tych ziem. Wychodząc z takich założeń architekci Jerzy Gurawski i Marian Fikus, dziś poznaniacy, ale również o kresowym rodowodzie, obdarowali głogowian architekturą świątyni, która równie dobrze mogłaby być inspirowana impresjami i fantazjami Stanisława Noakowskiego na tematy polskiej architektury. Fantazjami, bo nie jest to przecież powtarzanie form ani w skali całości, ani detalu, a jedynie poszukiwanie nastroju architektury ziem opuszczonych przez tych ludzi.

 

Już sama sylweta całego zespołu sakralnego odwołuje się do archetypu świątyni narastającej w przestrzeni od niskich brył obiektów plebanii, sal katechetycznych do kulminacji wież kościoła. Rozdrobnienie brył, wieże, wieżyczki i sterczyny, dziedzińce i zakamarki tworzą razem przestrzeń tak sakralną jak i przyjazną człowiekowi przez przypominanie przeszłości jawiącej się wspaniałą i doskonałą. Pomaga w taki odczytywaniu przestrzeni sacrum bezduszne i nijakie tło betonowych bloków, w których mieszkają wierni tej parafii. Atmosferę architektoniczną zarówno zewnętrzną, jak i wnętrza buduje jednolity zestaw materiałów tworzących tektonikę brył świątyni: cegła klinkierowa, blacha miedziana i biały tynk. Nie są to tworzywa szczególne dla tego miejsca, ale stosowane w alfabecie przyjętej konwencji znaków z przeszłości: łuku, pilastra, wyrazistego nadproża, głębokiego okna; nadają one specjalny charakter głogowskiej świątyni. Można przypuszczać, że ta wyrazistość dopuści nawet narastanie we wnętrzach różnorakich dzieł plastycznych: rzeźbiarskich i malarskich, podobnie jak działo się to starych świątyniach.

Architektura: Jerzy Górawski, Marian Fikus, Jan Liszkowski (współpraca od 1984 r.)
Realizacja: 1981-1986

Dane ogólne:
powierzchnia całości: 2600m2
powierzchnia nawy: 1400m2

Konrad Kucza-Kuczyński „Nowe kościoły w Polsce” – Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1991